มหาบาลีวิชชาลัย สถาบันสอนภาษาบาลีสำหรับบุคคลทั่วไป ชวนคนไทยเรียนบาลีเป็นประเพณี

มหาเถรสมาคม ควรสร้างมหาอุปาสิกาวิทยาลัย 18 แห่ง ในปี 2558

                สำนักแม่ชีที่เป็นมาตรฐาน เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่คณะสงฆ์ กล่าวคือ มหาเถรสมาคม ควรร่วมมือกับเจ้าคณะภาค เจ้าคณะจังหวัด และพระสงฆ์ในภาคสงฆ์นั้น ๆ เป็นเจ้าภาพช่วยกันสร้างขึ้นเมื่อ ๕๐ ปีที่แล้ว อย่างไรก็ตาม แม้วันนี้ก็ไม่สายเกินไป หากจะสร้างสำนักแม่ชีที่เป็นมาตรฐาน อย่างน้อย ๆ ในปี ๒๕๕๘ เริ่มต้นสร้าง ๑๘ สำนัก (กระจายตามภาคคณะสงฆ์)
                สำนักแม่ชีที่เป็นมาตรฐานนี้ อาจเรียกชื่อว่า มหาอุปาสิกาวิทยาลัย ซึ่งมีแนวทางที่เป็นไปได้ คือ
                           ๑. หาพื้นที่กว้าง ๆ (อาจซื้อใหม่ หรือใช้ที่ศาสนสมบัติกลางในแต่ละพื้นที่ภาคคณะสงฆ์) ในระยะ ๑-๓ ปีแรก แต่ละที่ให้เป็นสถานที่พร้อมรองรับแม่ชีได้ อย่างน้อย ๆ ๒,๕๐๐ คน และทุก ๆ ๑๐-๒๐ ปีข้างหน้า วางแผนสร้างเพิ่มเป็นภาคสงฆ์ละ ๒-๓ แห่ง
                           ๒. จัดระบบการเรียนการสอนที่ทันสมัย มีเรียนพระไตรปิฎก บาลี อภิธรรม มหาสติปัฏฐานภาวนา และวิชาการสมัยใหม่
                           ๓. มีระบบคัดเลือก คัดกรองผู้จะบวชชี ทำแผนพัฒนาเป็นรายบุคคลให้ชัดเจน
                           ๔. อาคารสถานที่สร้างให้เหมาะสม เน้นสัปปายะ ร่มรื่น ไม่แพง แต่เน้นความปลอดภัย เอื้อต่อไตรสิกขา
                          ๕. จัดเตรียมงบให้แต่ละสำนัก ปีละ ๑๐๐ ล้าน ต่อเนื่องไป ๒๕ ปี
                          ๖. ส่งเสริมให้แม่ชีได้มีบทบาทต่อสังคม โดยยกย่องและให้สวัสดิการในรูปแบบต่าง ๆ
                          ๗. ออกกฎหมาย หรือระเบียบรับรองให้เป็นทางการ ให้มีองค์กรบริหารแม่ชีกลางที่ขึ้นตรงกับมหาเถรสมาคม ไม่ใช่ปล่อยให้เป็นมูลนิธิดูแลกันเองแบบตามมีตามเกิด เหมือนที่ผ่าน ๆ มา
                          ๘. ออกแบบองค์กรบริหารแม่ชีให้ทันสมัย ตอบสนองต่อสังคม และมีความคล่องตัวทางการบริหาร
                          ๙. มหาเถรสมาคม ออกระเบียบการนำเงินและทรัพย์สินศาสนสมบัติกลาง ให้สามารถเอาใช้ประโยชน์เพื่อพระศาสนาได้อย่างแท้จริง
                           ๑๐. ในระยะแรกเริ่ม ถ้ามอบหมายให้ทุกจังหวัดในแต่ละภาครวมกันทำงาน ด้วยแรงสามัคคีและเข้าใจเป้าหมายรวมร่วมกัน เชื่อว่าคงหาทุนสร้างมหาอุปาสิกาวิทยาลัย ได้ไม่ยาก
               เพียงสร้างมหาอุปาสิกาวิทยาลัยแนวนี้ขึ้นมา สถาบันสงฆ์และประเทศนี้ ก็จะมีบุคลากรหญิงที่มีคุณภาพมากมายมาช่วยงานพระศาสนาและสังคมในระยะ ๒๐ ปีข้างหน้าต่อไป
               หากผู้หญิงเขามีสถานที่ได้ฝึกอบรมฝึกปฏิบัติธรรมตรงจริต เป็นที่สัปปายะเป็นการเฉพาะของเขา และเป็นระบบที่น่าศรัทธา ในสภาพแวดล้อมและบรรยากาศที่เกื้อกูล เชื่อว่าหลายคนก็จะไม่สนใจเรื่องบวชภิกษุณี อย่างที่กำลังเป็นข่าวอย่างทุกวันนี้เลย
              แต่ก็มีสิ่งพึงระวังคือ "ความขี้อิจฉา นิสัยซุบซุบนินทา ช่างกระแหนะกระแหน ความมักแบ่งเขาแบ่งเรา การเบ่งฤทธิ์เป็นเจ้าแม่" อย่าให้มี ไม่เช่นนั้นโครงการนี้ แม้จะทุ่มเงินไปหมื่นล้าน ก็ยากจะประสบผลสำเร็จ
              มหาเถรสมาคม และสำนักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติควรพิจารณานำเรื่องแบบนี้เข้าที่ประชุมมหาเถรสมาคม เพื่อปรึกษาหารือตั้งคณะทำงาน เตรียมการทำให้เป็นจริงให้ได้เพื่ออนาคตที่เข้มแข็งของพระศาสนาและสังคมไทย ถ้าไม่เริ่มสร้างในปีนี้ปีหน้านี้ ลองคิดดูว่า สถานการณ์พระพุทธศาสนาในปีพ.ศ. ๒๖๐๐ จะเป็นอย่างไร หรือเทียบดูกับผลที่ปรากฎในปัจจุบันก็ได้ว่า หากเราได้เตรียมการไว้ดี ปูพื้นไว้เข้มแข็งเมื่อ ๖๐ ปีก่อน สถานการณ์พระสงฆ์ สถานการณ์พระพุทธศาสนาในวันนี้ น่าจะเป็นอย่างไร